Η μεγάλη νίκη γιατρών και προσωπικού με το βαρύτερο κρούσμα κορωνοϊού στην Κρήτη
Στο "Καράβι με σημαία ξένη" σε στίχους Κώστα Βίρβου, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγουδάει στο ρεφρέν: «Μπουένος Άιρες, Νέα Υόρκη,/ Βομβάη, Τόκιο και Μπαρμπαριά./ Ψεύτικα όνειρα, ψεύτικοι όρκοι,/ αχ! να τα ξέχναγα εκεί μακριά»...
Τον "όρκο" όμως που η 63χρονη Σίλβια Μπελτραμέτι από την Αργεντινή δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ, είναι αυτός του Ιπποκράτη που έδωσαν γιατροί, νοσηλευτές και υπόλοιπο προσωπικό της ΜΕΘ του Βενιζελείου, να κρατήσουν στη ζωή το βαρύτερο περιστατικό της νόσου COVID-19 στην Κρήτη, μετά την απροσδόκητα ατυχή κατάληξη του 42χρονου Γερμανού καθηγητή χωρίς υποκείμενα νοσήματα, που από την ύπουλα επιθετική εξέλιξη της νόσου τον οδήγησε στον θάνατο στη ΜΕΘ του ΠΑΓΝΗ. Αυτό το περιστατικό αφορούσε την ίδια της ζωή, από τις 22 Μαρτίου το απόγευμα της Κυριακής εκείνης, όταν εισαγόταν αρχικά με διάγνωση οξείας βρογχίτιδας, μεταφερόμενη από το κρουαζιερόπλοιο "Costa Victoria" που ήταν αρόδου ανοιχτά του Κόκκινου Πύργου στο Τυμπάκι, μετά από μια συνδυασμένη επιχείρηση Λιμενικού και ΕΚΑΒ, με όλα τα πρωτόκολλα ασφαλείας για κορωνοϊό, παρά τις αντίθετες αρχικά διαγνώσεις μέσα στο πλοίο.
Η στιγμή που η 63χρονη Αργεντίνα φτάνει στο Βενιζέλειο
Η 63χρονη γυναίκα εξαρχής εισήχθη σε βαριά κατάσταση, με πολλαπλή ανεπάρκεια οργάνων - στα όρια της σηψαιμίας - και σε κωματώδη κατάσταση, με βαρύτατη αναπνευστική ανεπάρκεια και με την υποψία των γιατρών στο Βενιζέλειο για κρούσμα κορωνοϊού, στον θάλαμο αρνητικής πίεσης και συνάμα ειδική ΜΕΘ, όπου αμέσως διασωληνώθηκε. Μέσα σε λίγες ώρες, τα αποτελέσματα από το Ιολογικό Εργαστήριο της Ιατρικής Σχολής πιστοποιούσαν την αρχική υποψία. Η γυναίκα είχε βρεθεί θετική σε COVID-19 και μάλιστα σε βαρύτατη κατάσταση, τη σοβαρότερη μέχρι σήμερα ως περιστατικό στην Κρήτη και με υποκείμενα νοσήματα επιπλέον, που συνηγορούσαν σε μια κυριολεκτικά απελπιστική κατάσταση: Υπερτασική, με σακχαρώδη διαβήτη και υπέρβαρη...
Η μάχη που καλούνταν να δώσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι στη ΜΕΘ του Βενιζελείου εξαρχής ήταν άνιση - ακόμη και τα στατιστικά τέτοιων περιπτώσεων με κορωνοϊό σε ΜΕΘ ήταν σε βάρος τους, καθώς η θνητότητα έφτανε σε ποσοστό 70%. Ακόμη χειρότερα που από τις 22 Μαρτίου που εισήχθη, έως και τη δεύτερη βδομάδα εισαγωγής της, μέχρι τις 31 Μαρτίου τουλάχιστον, η κατάστασή της όχι απλά χειροτέρευε, αλλά όλα έδειχναν ότι κρεμόταν σε μια κλωστή πριν επέλθει το μοιραίο.
Κι όμως, γιατροί και προσωπικό στη ΜΕΘ δεν το έβαλαν κάτω, και ώρα με την ώρα και μέρα με τη μέρα, τηρώντας όλα τα πρωτόκολλα, χορηγώντας στη διασωληνωμένη το θεραπευτικό σχήμα χλωροκίνη με αζιθρομυκίνη, σε πείσμα ενδείξεων και στατιστικών, συνέχισαν να παλεύουν.
Υπερέβαλαν εαυτούς
Όταν το μεσημέρι στις 2 Απριλίου διαπίστωναν για πρώτη φορά μια βαριά κατάσταση αλλά έστω σταθεροποιημένη, όχι απλά δε σταμάτησαν, αλλά τότε ακριβώς άρχισαν να υπερβάλλουν εαυτούς, επιχειρώντας να αναστρέψουν την κατάσταση. Και το πέτυχαν. Σε λιγότερο από 24 ώρες η σταθεροποίηση άρχισε να δίνει στροφή σε θετικούς δείκτες και συγκρατημένα μεν, αλλά έστω και αμυδρά, η κατήφεια έδινε τη θέση της στην αισιοδοξία. Τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Απριλίου, έπειτα από 14 ημέρες στον αναπνευστήρα διασωληνωμένη, η 63χρονη Σίλβια Μπελτραμέτι από το Μπουένος Άιρες (τους Καλούς Αέρηδες στα Ελληνικά) έφερνε τον καλό αέρα αισιοδοξίας σε όσους επί τόσες μέρες πάλευαν δίπλα της, ως δεύτερη οικογένειά της, σταματώντας πλέον να αναπνέει μηχανικά, γυρνώντας όλους τους ζωτικούς της δείκτες στα θετικά και στέλνοντας με τα πρώτα νοήματά της με χειρονομίες το μήνυμα πως το "θαύμα έγινε" και η ζωή νίκησε! Η συγκίνηση και οι χειρονομίες "νίκης" από γιατρούς, νοσηλευτές και προσωπικό στη ΜΕΘ, μαζί με τα δάκρυα συγκίνησης, κράτησαν τόσο όσο η επαγρύπνηση το "στοίχημα ζωής", που είχε κερδηθεί, να περάσει πλέον στη φάση διαφύλαξής του. Ένα απλό μασκάκι παροχής οξυγόνου, μικρή συνδρομή πλέον, και σε αυτό η χορηγούμενη ποσότητα όλο και μικρότερη, μέχρι σήμερα το πρωί. Οι μέρες που θα ακολουθούσαν ήταν εξίσου επίπονες, η βελτίωση γινόταν με αργό ρυθμό, η επαναφορά στον κόσμο των αισθήσεων της 63χρονης ήταν σταδιακή, μέσα από το κώμα, στα παραληρήματα, και σιγά-σιγά στον κόσμο των νοημάτων, μέχρι τις πρώτες κουβέντες που έγιναν σε ένα μείγμα Ισπανικών και Αγγλικών, δυο-τρεις λέξεις το πολύ...
Βγαίνει από τη ΜΕΘ
Σήμερα το "θαύμα της ΜΕΘ" βγαίνει από αυτήν, για την Πνευμονολογική Κλινική του νοσοκομείου, χωρίς άλλες προφυλάξεις, πλήρως αρνητική στον ιό με βάση δύο επαναληπτικά τεστ στις 9 Απριλίου και το Σάββατο 11 Απριλίου. Ακόμη πιο εντυπωσιακό, η γυναίκα με 23 ημέρες νοσηλείας στη ΜΕΘ, εξέρχεται από αυτήν χωρίς καμία ενδονοσοκομειακή λοίμωξη, φαινόμενο (σ.σ. μια τέτοια λοίμωξη) ουδόλως σπάνιο στις ΜΕΘ των νοσοκομείων, από το οποίο κάποιες φορές καταλήγουν οι ασθενείς ή αποκτούν άλλες σοβαρότερες επιπλοκές, άσχετα από τη νόσο που τους έχει πλήξει. Αυτό λέει πολλά για τους κανόνες υγιεινής κα αντιμικροβιακής προστασίας στο νοσοκομείο, ιδίως αυτό το διάστημα.
Το "θαύμα" για την 63χρονη Σίλβια από την Αργεντινή δεν είναι απλό λοιπόν, είναι μια μεγάλη επιτυχία με πανελλήνια εμβέλεια για το Βενιζέλειο, μήνυμα αισιοδοξίας για όλους μας και πιστοποίηση τού πόσο επικίνδυνος είναι ο νέος αυτός ιός, επικαιροποιώντας το νόημα του μηνύματος "μένουμε σπίτι, είναι η ασφαλέστερη θεραπεία"...
Η 63χρονη από το Μπουένος Άιρες, που βρέθηκε στη Βενετία για μια κρουαζιέρα στον Ινδικό και τα Αραβικά Εμιράτα και αναπάντεχα στη δίνη του κορωνοϊού, αποβιβάστηκε άρον-άρον στον Κόκκινο Πύργο, στο Τυμπάκι, σε μια απέλπιδα κίνηση, που τελικά της έσωσε τη ζωή. Αν συνέχιζε με το κρουαζιερόπλοιο έως την κατάληξη του ταξιδιού στη Βενετία, θα ήταν άδηλη η τύχη της με την εικόνα του "κατακλυσμού", ειδικά εκείνες τις ημέρες, που εμφάνιζαν τα νοσοκομεία της Ιταλίας και τις εκατόμβες - δυστυχώς - στη θνητότητα των ΜΕΘ τους.
Ο διευθυντής της ΜΕΘ Βενιζελείου Ανέστης Κιούλπαλης με νοσηλεύτρια της μονάδας
Η μοναξιά και η νέα "οικογένεια" στη ΜΕΘ
Η 63χρονη Σίλβια ταξίδευε με το κρουαζιερόπλοιο "Costa Victoria" χωρίς άλλα μέλη της οικογένειάς της. Ο μοναδικός αδερφός της και η μητέρα της είχαν μείνει πίσω στο Μπουένος Άιρες. Η ίδια φέρεται να είχε ξεκινήσει το ταξίδι από τη Βενετία, ακολουθώντας το πρόγραμμα σε Ινδικό Ωκεανό και Αραβικά Εμιράτα. Τα πρώτα ήπια συμπτώματα πρέπει να εκδηλώθηκαν στη ίδια και άλλους επιβαίνοντες περίπου 14 μέρες πριν την 22α Μαρτίου, όταν ξεκινούσε η επιστροφή για Βενετία, και όταν το πλοίο έφτανε νότια της Κρήτης, στον Κόκκινο Πύργο, η κατάστασή της χειροτέρεψε. Τότε πάρθηκε η απόφαση να την αποβιβάσουν, πράξη που αποδείχτηκε τελικά σωτήρια για τη ζωή της.
Ευφυής ως φαίνεται αποδείχτηκε και η κίνηση, μετά την αποβίβασή της, το πλοίο να λάβει εντολή από τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας Γιάννη Πλακιωτάκη, με βάση τις σχετικές απαγορευτικές οδηγίες προσέγγισης ελληνικών λιμανιών που είχε ήδη εκδώσει, να αποπλεύσει άμεσα για τον τερματικό του προορισμό στη Βενετία. Αν και πόσα ακόμη κρούσματα εκδηλώθηκαν πάνω στο πλοίο μέχρι τη Βενετία, δε θα το μάθουμε ενδεχομένως ποτέ, όμως σε αντίθετη περίπτωση, μόνο από ένα τέτοιο μεγάλο κρουαζιερόπλοιο είναι αμφίβολο αν θα αποφεύγαμε μια "υγειονομική βόμβα", στην οποία πολύ δύσκολα τα νοσοκομεία μας θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν άμεσα σε μια μαζική ταυτόχρονη πίεση.
Ζητήματα καθημερινότητας
Αλλά εκτός από τη μάχη για τη ζωή της 63χρονης Σίλβια, η περιπέτειά της ανέδειξε και τα άμεσα πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας. Πρώτα-πρώτα, η γυναίκα δε συνοδευόταν από κανέναν άλλον. Βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση 11χιλιάδες και 640 χιλιόμετρα μακριά, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από την πατρίδα και το σπίτι της. Καμία επαφή, καμία επικοινωνία έστω και διαμέσου τρίτων δεν μπορούσε να έχει επί 23 ημέρες! Όλα τα προσωπικά της είδη, ακόμη και το κινητό τηλέφωνό της, έμειναν πάνω στο πλοίο, κατά την εσπευσμένη αποβίβασή της από αυτό. Η γυναίκα μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση με μόνο ρουχισμό αυτόν που φορούσε την ώρα της μεταφοράς της.
Όλο αυτό το διάστημα, φυσικά, η πρεσβεία της Αργεντινής στην Αθήνα ενδιαφέρθηκε για την κατάστασή της και μάλιστα τρεις φορές επικοινώνησαν απευθείας με τον διευθυντή της ΜΕΘ Ανέστη Κιούλπαλη, για να μάθουν πληροφορίες, αλλά και για να γίνουν οι ενδιάμεσοι με τον 60χρονο αδερφό της και την 90χρονη μητέρα της στο Μπουένος Άιρες. Τελικά ο ίδιος ο αδερφός της επικοινώνησε με τον διευθυντή της ΜΕΘ, στην αρχή με αγωνία δραματική για την πτωτική της εξέλιξη και μετά με δάκρυα και επιφωνήματα ανακούφισης όταν το "θαύμα έγινε". Ζήτησε, μάλιστα, να μεταφέρουν στην αγαπημένη του Σίλβια, όπως είπε, ότι η μητέρα της είναι καλά και αδημονεί να σταθεί η κόρη της στα πόδια της ξανά και να γυρίσει για να τη σφίξει στην αγκαλιά της. Ούτως ή άλλως η 63χρονη, όταν σε λίγες μέρες όπως όλοι ευελπιστούν θα πάρει εξιτήριο, θα πρέπει να αντιμετωπίσει έναν άλλο ευχάριστο "πονοκέφαλο" για το πώς θα επαναπατριστεί και αν χρειαστεί πού θα φιλοξενηθεί μέχρι τότε, καθώς μαζί της, όπως είπαμε, δε φέρει κυριολεκτικά τίποτα από τα προσωπικά της αντικείμενα.
Ήδη οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και η πρεσβεία της Αργεντινής, σε συνεργασία με το υπουργείο Υγείας και την 7η Υ.ΠΕ. Κρήτης, είναι σε διαβουλεύσεις. Είναι σαφές όμως ότι αυτές τις 23 μέρες του προσωπικού της "Γολγοθά", αλλά και της "ανάστασής" της, απέκτησε μια νέα "οικογένεια": όλο το δυναμικό της ΜΕΘ του Βενιζελείου, που λεπτό δεν την άφησαν μόνη... Από το κώμα και τη μάχη για τη ζωή, μέχρι τα πρώτα παραληρήματα εξόδου από τον λήθαργο και τα πρώτα σημάδια της νίκης!
Η επίκληση στον Μαραντόνα και τα χαμόγελα...
Ίσως από τις πλέον χαρακτηριστικές στιγμές ήταν όταν η 63χρονη άρχισε να ανακτά πλήρη επαφή με το περιβάλλον. Στην αρχή η κατάσταση ήταν εξαιρετικά αργή και επίπονη, ακόμη και με παραληρήματα. Μετά, σιγά-σιγά, μικρές κινήσεις και ύστερα νοήματα επικοινωνίας. Αργότερα μια-δυο κουβέντες με πολύ ζόρι. Η εικόνα εντελώς διαφορετική εδώ και λίγες ημέρες. Νοσηλευτής βάρδιας που την προσέγγισε, αντιλαμβανόμενος από τη μια ότι ούτε πολλά μπορεί να πει, στα Αγγλικά μια-δυο κουβέντες το πολύ και στα Ισπανικά ο ίδιος ελάχιστα γνώριζε, επέλεξε τη διεθνή "γλώσσα" του ποδοσφαίρου και ένα εμβληματικό πρόσωπο με βάση και την ηλικία της: «Αργεντινή ε, Μαραντόνα, Μαραντόνα, ολέ, ολέ...», για να εισπράξει μια κατάφαση του κεφαλιού της, μια ανύψωση των χεριών της, ανάμεικτα με γέλιο και δάκρυα ανακούφισης, από την αίσθηση ότι, όχι απλά επανέρχεται, αλλά και ότι δίπλα της υπάρχουν άνθρωποι που ούτε η γλώσσα στέκεται εμπόδιο για να τη φέρουν με κάποιο τρόπο σε επαφή με την πατρίδα της και την ηρεμία και τη σιγουριά ότι βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το Μπουένος Άιρες.
Η περιπέτεια ζωής της 63χρονης Σίλβια παίρνει αίσιο τέλος, το "θαύμα έγινε" στη ΜΕΘ του Βενιζελείου, και η αισιοδοξία αυτά τα μικρά "θαύματα" να πληθύνουν είναι κρίσιμο στοίχημα για το νοσηλευτικό προσωπικό όλης της χώρας και φυσικά και στην Κρήτη. Γιατί το φονικό αποτύπωμα του νέου ιού έχει χαράξει - κακά τα ψέματα - την καθημερινότητα και τις βεβαιότητες των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη.
Κάπως έτσι φανταζόμαστε σήμερα, αν όλα συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά για τη Σίλβια, η έξοδος από τη ΜΕΘ στο Βενιζέλειο για την Πνευμονολογική Κλινική του νοσοκομείου, ως απλός πλέον ασθενής και με πλήρη ανοσία στον κορωνοϊό, θα έχει ως πρελούδιο μία και πολλές ενδεχομένως φωτογραφίες με πρόσωπα γελαστά, από τη Σύλβια και όλους τους ανθρώπους της ΜΕΘ στο Βενιζέλειο, τη νέα "οικογένειά" της, που χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τους αγαπημένους της, μάνα και αδερφό, ούτε μια στιγμή δεν έφυγαν από το προσκεφάλι της στη μάχη ζωής. Γιατί, όπως έλεγε κι ένας άλλος εμβληματικός συμπατριώτης της και γιατρός στην επιστημονική του ιδιότητα, ο Αργεντινός Τσε Γκεβάρα, «ο καλύτερος τρόπος να πεις κάτι είναι να το κάνεις... Η μάχη κατά της αρρώστιας πρέπει να βασίζεται στην αρχή της δημιουργίας ενός γερού σώματος, όχι μέσω της περίτεχνης εργασίας ενός γιατρού πάνω σ' έναν αδύναμο οργανισμό, αλλά δημιουργώντας ένα γερό σώμα μέσω της δουλειάς ολόκληρου του συνόλου, ιδιαίτερα ολόκληρου του κοινωνικού συνόλου».
neakriti.gr
