Χαιρετισμός Θραψανιώτη στην ημερίδα για την Ενδοοικογενειακή βία
«Ενδοοικογενειακή βία - Πρόληψη και αντιμετώπιση. Η σιωπή ΔΕΝ είναι χρυσός»
Το θέμα της ημερίδας μου έφερε στο νου το συγκλονιστικό ποίημα του Αζίζ Νεσίν, «σώπα μη μιλάς» όπου περιγράφει τον φόβο και τα πρέπει μιας κοινωνίας που ζει στη σιωπή γιατί έτσι της έμαθαν. Να ζει σαν να έχει από χρόνια πεθάνει και ξαφνικά ξυπνάει, θυμώνει, επαναστατεί, ψιθυρίζει, μιλάει, φωνάζει: είμαι εδώ, υπάρχω είμαι εγώ!! Μπήκα στον πειρασμό αντί για χαιρετισμό να παραθέσω ολόκληρο το ποίημα που από το σώπα, σώπα, σώπα, φτάνει στο Μίλα!
Η σιωπή και η ανεκτικότητα σημαίνει άραγε ότι δεν έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τη βία; έχουμε συνηθίσει οπότε μας φαίνεται φυσιολογικό; Είναι το σύνηθες οπότε το αποδεχόμαστε;
Το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας υπερβαίνει οικονομικές, κοινωνικές, μορφωτικές διακρίσεις δεν διακρίνει τάξεις και κοινωνικά στρώματα και δεν αποτελεί ιδιωτική υπόθεση αλλά κοινωνική παθογένεια. Και αυτή η παθογένεια ευδοκιμεί στη σιωπή. Όσο τα στόματα μένουν κλειστά, όσο το «εν οίκω μη εν δήμω» για τέτοια θέματα κυριαρχεί, η βία διαιωνίζεται. Καμία γυναίκα κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να διαπραγματεύεται τη σωματική του ακεραιότητα, την ψυχική ισορροπία, την αξιοπρέπειά του. Η βία δεν χωρά δικαιολογίες αλλά η ψυχολογική παγίδα μεταμφιεσμένη σε αγάπη εξασφαλίζει τη σιωπή, ενώ δυναμώνει τον φόβο και επανατροφοδοτεί τον φαύλο κύκλο της..
Το κράτος πρόνοιας, με τις ειδικές υπηρεσίες του, πρέπει να έχει εδώ τον πρώτο λόγο και η ίδια η κοινωνία να αποδεχθεί και να καλλιεργήσει τον διάλογο.
Έχουν περάσει οκτώ μήνες που η Βουλή επικύρωσε τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, του Συμβουλίου της Ευρώπης για την Πρόληψη και την Καταπολέμηση της Βίας κατά των γυναικών και της Ενδοοικογενειακής Βίας με το Νόμο 4531/2018 Ι) , ενισχύοντας την ποινική νομοθεσία για την αντιμετώπιση εγκλημάτων που διαπράττονται σε βάρος των γυναικών, αλλά και μέσα στην οικογένεια.
Χρειάζεται όμως και η αλλαγή της κουλτούρας και της εκπαίδευσης από μικρή ηλικία ώστε αφ ενός να υπάρχει μηδενική ανοχή στη βία και αφ ετέρου να εξαλειφθεί ο φόβος των θυμάτων και να προχωρούν σε καταγγελία.
Και θα κλείσω με τα τελευταία λόγια του ποιήματος που ανέφερα στην αρχή.
«γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
Mίλα!»
Μανόλης Θραψανιώτης
Βουλευτής Λασιθίου
ΣΥΡΙΖΑ
