Το HXONEWS.GR δημοσιεύει παρακάτω αυτούσια την επιστολή του Γιάννη
Ιεράπετρα ,16 Απριλίου 2020,αργά το βράδυ.
Την Μεγάλη Πέμπτη ,το βράδυ, δημοσιεύτηκε στις 20.35 σε τοπική ιστοσελίδα μια ανακοίνωση εκ μέρους της ένωσης αστυνομικών υπαλλήλων Λασιθίου.
Αυτά που είπα εχθές και αυτά που θα πω σήμερα είναι η καταγραφή των γεγονότων που έζησα τα ξημερώματα της 13ης Απριλίου και δεν έχω συμβουλευτεί κάποιο δικηγόρο για τα γραφόμενα μου. Ακόμα εκπροσωπώ τον εαυτό μου μέχρι στιγμής.
Πρώτα απ’όλα, ερχόμενος εδώ εχθές στον Ηχώ FM και δίνοντας συνέντευξη στην κα Μαρία Τσαγκαράκη καταλαβαίνω ότι έφερα εξ απροόπτου και προ εκπλήξεως τους συγκεκριμένους υπαλλήλους του Α.Τ. Ιεράπετρας για τους οποίους αποδίδω κατηγορίες ,και ίσως για αυτό να έδωσαν μια λακωνική απάντηση εχθές το μεσημέρι. Ότι διαψεύδουν τις καταγγελίες μου,έχει σχηματιστεί δικογραφία και ότι ο κρατούμενος –κατ’εμενα μάρτυρας υπεράσπισης μου, διαψεύδει τους ισχυρισμούς μου. Αν λοιπόν είχαν όλες τις κατηγορίες έτοιμες εναντίον μου, με λεπτομέρειες και τις καταθέσεις των μαρτύρων για ποιο λόγο δεν έβγαλαν την ανακοίνωση εχθές το μεσημέρι αλλά έδωσαν ένα κείμενο που για την κατασκευή του χρειάστηκαν 8 ολόκληρες ώρες.
Κατ’αρχην δεν έγινε ποτέ σύλληψη όπως ισχυρίζονται γιατί πολύ απλά δεν μου δώσανε δεν μου έδωσαν ποτέ κάποιο χαρτί να υπογράψω ή να μου διαβάσουν τα δικαιώματα μου και ότι με συλλαμβάνουν. Αυτή δεν είναι η διαδικασία? Όπως έμαθα μετά..
Αναγνωρίζω ότι έχει πέσει πολύ βάρος στις πλάτες των αστυνομικών και κάνουν τιτάνιο έργο σε όλη την Ελλάδα, οσο διαρκούν τα μέτρα περιορισμού της κυκλοφορίας για να σταματήσουμε όλοι μαζί την εξάπλωση του ιού.
Εγώ παραδέχομαι το αδίκημά μου, να βγώ εκείνη την νύχτα έξω χωρίς σοβαρό λόγο και καταλαβαίνω ότι δεν μπορεί η αστυνομία να παραδεχθεί το δικό της αδίκημα, γιατί είναι πολύ βαρύ σε σχέση με το δικό μου.
Ήμουν σε απόλυτη διαύγεια, ούτε πέταξα πέτρες, ούτε πέταξα κάποιο μπουκάλι, ούτε τίποτα άλλο. Τι είμαι 2 ετών? Είμαι ένας άνθρωπος , σοβαρός, κοιτάω πάντα ευθεία τους ανθρώπους και στα μάτια, χωρίς φόβο και ίσως αυτό δεν τους άρεσε. Είμαι 25 χρονών άντρας και δεν γίνεται να με χτυπάνε και εγώ να μην μιλήσω για αυτή την αδικία.
Όντως στην διαδρομή προς την Ιεράπετρα, άνοιξα το ηλεκτρικό παράθυρο και έφτυσα μια φορά έξω . Αλλά αυτό είναι μια συνήθεια που έχω από μικρός. Και μου το έλεγε πάντα η μητέρα μου. «Γιάννη μην φτύνεις» .Δεν έβηχα ούτε έφτυνα μέσα στο περιπολικό όπως ισχυρίζονται. Πολλές φορές , περπατώ και καθαρίζοντας τον λαιμό μου, φτύνω στο πεζοδρόμιο, ξέρω ότι είναι άσχημο αν με δεί κάποιος αλλά είναι μια συνήθεια , δεν θέλω να προσβάλω κανέναν.
Έξω από το εργοτάξιο του ξενοδοχείου δεν έγινε κανένα επεισόδιο όπως γράφουν. Άπλα συζητούσαμε ήρεμα με το τρίτο παιδί από την εταιρία σεκιούριτι και ήταν μόνο εκείνος παρών όταν ήρθε το περιπολικό. Έδωσα αμέσως τα στοιχεία μου μόλις μου ζητήθηκαν και φυσικά δεν τους εξύβρισα. Για ποιο λόγο άλλωστε? Αφού ήταν φιλικοί μαζί μου, έως την στιγμή που φτάσαμε στο τμήμα.
Στην επόμενη παράγραφο της χθεσινής τους ανακοίνωσης που την θεωρώ και την πιο σημαντική ψευδή κατηγορία , είναι ότι αφήνουν να εννοηθεί ότι προσπάθησα βήχοντας και φτύνοντας να διαδώσω τον ιό ή να χλευάσω όσους φοβούνται τον ιό. Αυτό θα ήταν απάνθρωπο την στιγμή μάλιστα που έχουμε ένα τόσο σοβαρό υγειονομικό πρόβλημα αυτή την στιγμή και να θέλουν να εκμεταλλευτούν ένα τόσο σοβαρό θέμα ως συκοφαντήσουν και να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον μου.
Έφυγα από το εξωτερικό όπου βρισκόμουν φοβούμενος τα συνεχώς αυξανόμενα κρούσματα στην χώρα που ήμουν, μάλιστα με το πρώτο αεροπλάνο που έβαλε η Ελληνική πρεσβεία με το υπουργείο εξωτερικών. Τις προηγούμενες μέρες πριν φύγουμε από εκείνη την κόλαση χάσαμε με την κοπέλα μου εκατοντάδες ευρώ σε αεροπορικά εισιτήρια για πτήσεις όπου τελικά μας απαγορεύτηκε η επιβίβαση από τις χώρες ενδιάμεσου στάσης. Και όσοι με ξέρουν σχολιάζουν τον ελαφρύ υποχόνδριο χαρακτήρα μου σχετικά με τα μικρόβια ,τον φόβο μου να μην κολλήσω κάποια αρρώστια . Από τότε που ξέσπασε η επιδημία που τελικά έγινε πανδημία του Covid-19 έπλενα συνεχως τα χέρια μου, απέφευγα μέρη με συνωστισμό και πρόσεχα στο ταξίδι της επιστροφής να μην αγγίζω τίποτα. Στην επιστροφή μου στην Ελλάδα όχι μόνο τήρησα τις δυο εβδομάδες καραντίνας αλλά έκατσα επιπλέον και μια τρίτη εβδομάδα ακόμα , για περισσότερη ασφάλεια, πριν βγω να επισκεφτώ τον πατέρα μου.
Μετά τον ξυλοδαρμό μου από τους αστυνομικούς τα ξημερώματα της Δευτέρας το να «αναγκαστώ» να πάω αργότερα την ίδια μέρα στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας για ακτινογραφίες φοβούμενος για πιθανά ραγίσματα στο αριστερό μου σαγόνι –που πονούσε απίστευτα πολύ κατά μήκος έως το αφτί ,σ τα καλάμια των ποδιών μου και στον αριστερό καρπό του χεριού μου , ήταν για εμένα και για την κοπέλα μου σαν εφιάλτης. Ειδικά για εμένα που φοβάμαι λίγο περισσότερο να μην κολλήσω κάτι . Ήταν το τελευταίο μέρος που θα θέλαμε να βρεθούμε εν μέσω πανδημίας . ο επιμελητής ορθοπεδικός πρότεινε την εισαγωγή μου στην χειρουργική και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να πάρω την επόμενη μέρα τις ιατρικές γνωματεύσεις. Οπότε με την κοπέλα μου μείναμε στην χειρουργική όπου τελικά ήταν για καλό γιατί κατά την διάρκεια της νύχτας είχα κεφαλαλγίες και οι νοσοκόμες και η προϊσταμένη με βοήθησαν με αναλγητικά. Είχα όμως συνέχεια το άγχος μην κολλήσω κάτι μέσα στο νοσοκομείο ειδικά στους χώρους εξέτασης και στο ακτινολογικό και να μην το μεταφέρω στον πατέρα μου που ανήκει στις ευπαθείς ομάδες.
Το να αφήνουν να εννοηθεί στην ανακοίνωση τους ότι έβηχα και έφτυνα μεσα στο περιπολικό είναι σαν να με κατηγορούν για προδοσία κατά της πατρίδας μου.
Παρακάτω γράφουν ότι θέλησαν να με προφυλάξουν από τον εαυτό μου σύμφωνα με το άρθρο 118. Απλά θέλω να πω ότι ήμουν σε πλήρη διαύγεια σε όλο αυτό το τρένο των συμβάντων που ακολούθησαν τα ξημερώματα της Δευτέρας . Άλλωστε αν δεν είχα πλήρη διαύγεια πως θα θυμόμουν με λεπτομέρειες τα πάντα ? Δεν έκανα τίποτα σε κανέναν, απλά φοβήθηκα να με πάνε πάνω στο τμήμα και άφηνα το σώμα μου να πέφτει κάτω για να μην με σπρώχνουν να ανέβω τα σκαλιά.
Ισχυρίζονται ότι δεν ζήτησα ποτέ κάτι τόσες ώρες που με κρατούσαν αιχμάλωτο. Για εμένα και όποιον με ξέρει το να μην φωνάζω για τα δικαιώματα μου με όλη την δύναμη της φωνής μου είναι σαν να μου λένε ότι η γη είναι επίπεδη . Από το λίγο που με γνωρίσατε και εσείς χθες όταν με φιλοξένησε ο ΗΧΩ FM και ελπίζω να με φιλοξενήσει μια φορά ακόμα τις επόμενες μέρες , μετά το Άγιο Πάσχα, πιστεύει κανείς ότι είμαι ένας άνθρωπος που δεν διεκδικεί το δίκιο του?
Είμαστε όλοι άνθρωποι και κάνουμε λάθη, αλλά όταν κάνεις λάθη σαν δημόσιος λειτουργός και με την κάλυψη μιας ομάδας ,μπορεί να κάνεις πολύ σκληρότερα λάθη από αυτά που έκανα εγώ. Και αν έκανα εγώ κάτι λάθος εκείνη την μέρα δεν συγκρίνονται με τα βαρύτατα λάθη που έκαναν εκείνοι σε μένα ενεργώντας σαν ομάδα. Μια δασκάλα ακόμη και αν γίνει έξω φρενών στην τάξη δεν έχει το δικαίωμα να χτυπήσει τους μαθητές της.
Λογικό βρίσκω οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί να μην παραδέχονται τις καταγγελίες μου, γιατί είναι πολύ βαριές οι κατηγορίες. Όλο αυτό όμως το κάνω για να πάρω πίσω την αξιοπρέπεια μου. Σε μια μικρή κοινωνία είναι πολύ δύσκολο να πας εναντίον σε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας αλλά πάλι θεωρώ σημαντικότερο να πω την αλήθεια γιατί έτσι έχω μάθει από την μητέρα μου και τον πατέρα μου, θέλω να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και κάποτε ίσως κάποιος από αώτους που μου έκαναν κακό θα μετανιώσει για αυτό που έκανε.
Η αλήθεια δεν χρειάζεται ώρες για να βγει , δεν χρειάζεται σχέδιο αλήθεια λέγεται κατευθείαν και όχι μετά από 8 ώρες. Πιστεύω ότι κάποιοι τους θύτες μου ήδη το μετανιώνουν αλλά τώρα πώς να το πουν , θα χάσουν ίσως την δουλειά τους. Απευθυνόμενος στους συγκεκριμένους αστυνομικούς που με χτυπούσαν τους λέω να βγουν να πουν την αλήθεια έστω και αν είναι δύσκολο και πως μπορούν με τέτοιο βάρος στην ψυχή τους. Υπάρχουν τόσοι καλοί υπάλληλοι στην ελληνική αστυνομία ,όπως ο αστυνόμος παράδειγμα Νίκος Ση***κος ,του οποίου το όνομα δεν θα ξεχάσω ποτέ, που μας βοήθησε ποικιλοτρόπως φτάνοντας στο αεροδρόμιο στην Αθήνα εκείνες τις πολύ δύσκολες μέρες του επαναπατρισμού.
Πιστεύω στο δίκαιο, πιστεύω στην αλήθεια .Τα σημάδια στο σώμα μου μιλάνε από μόνα τους. ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του για το τι έγινε εκείνο το ξημέρωμα της Μεγάλης Δευτέρας ,εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να τα περιγράψω και έχω σαν σύμμαχο την φωνή μου, την οικογένεια μου, την κοπέλα μου, τους φίλους μου ,όσους με πιστεύουν και όσους άκουσαν ίσως τις κραυγές απελπισίας μου εκείνο το πρωί τους οποίους παρακαλώ να μην φοβηθούν και να καλέσουν στον σταθμό ΗΧΩ Fm που έχει τα στοιχεία μου ώστε να επικοινωνήσουν μαζί μου.
Πιστεύω στο δίκαιο, πιστεύω στην αλήθεια .Τα σημάδια στο σώμα μου μιλάνε από μόνα τους. Εγώ πως αλλιώς θα μπορούσα να αντιδράσω με χειροπέδες στα χέρια και στα πόδια, παρά μόνο με την φωνή μου.
Και τι ζητούσα? Τα Δικαιώματά μου!!
Σας ευχαριστώ
Γιάννης
