Εκδίκηση: Ένα πιάτο που καλύτερα να μην σερβίρεται

-Καλησπέρα σας. Ένα πιάτο εκδίκηση θα ήθελα παρακαλώ.

-Θα το απολαύσετε εδώ;

-Όχι, θα το πάρω πακέτο. Το θέλω κρύο.

Η παραπάνω στιχομυθία θα μπορούσε να είναι ένας διάλογος ανάμεσα στον καλό και στον κακό εαυτό μας, όταν κάποιος άνθρωπος μάς έβλαψε και εμείς, πληγωμένοι και θυμωμένοι, επιθυμούμε διακαώς να τον εκδικηθούμε, με κάθε δυνατό τρόπο. Όχι. Με τίποτα όχι. Η εκδίκηση δεν είναι πιάτο που τρώγεται κρύο, δεν είναι ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί, δεν είναι κάτι που θα μάς ωφελήσει ή θα μάς λυτρώσει. Η εκδίκηση πρέπει να είναι μια ανέπαφη γροθιά, σε όποιον θέλησε το κακό μας, σε όποιον εισέβαλε στη ζωή μας και την μεταχειρίστηκε με τρόπο που δεν θέλαμε. Αντί, λοιπόν, να βάλεις το συναίσθημα της εκδίκησης στο πιάτο σου, σαν ένα απολαυστικό γεύμα, βάλ' την στην πλάτη σου και κάνε την φτερά, διάπλατα φτερά, που ανοίγοντάς τα, ο άνθρωπος που σε έβλαψε, θα είναι ένας απλός παρατηρητής της ανέλιξής σου, αλλά και της απομυθοποίησής του.

Εσύ, που συνοφρυωμένος κάθεσαι, με τα μάτια υγρά και βαστάς το κεφάλι σου, εσύ που με σφιγμένα χείλη μονολογείς "Θα σου δείξω εγώ, θα δεις τι θα πάθεις, με το ίδιο νόμισμα θα σε πληρώσω", εσύ που πονάς και ψάχνεις την μαγική συνταγή του οφθαλμός αντί οφθαλμού, μην το κάνεις. Μην το σκέφτεσαι, μην το ονειρεύεσαι, μην το σχεδιάζεις καν. Δεν θα φανείς χαζός, θύμα ή κορόιδο, αν αφήσεις τον άνθρωπο που σε πλήγωσε να φύγει ατιμώρητος. Μπαίνοντας σε μια διαδικασία εκδίκησης, διατρέχεις έναν τεράστιο κίνδυνο να γίνεις όμοιος του εχθρού, ίσος του. Μην πέσεις σε τέτοια παγίδα. Δείξε ανωτερότητα. Σφίξε τα δόντια, χτύπα το χέρι στο τραπέζι και αφιέρωσε χρόνο στον εαυτό σου, ώστε να ξεπεράσεις ό,τι έγινε. Δυστυχισμένοι όσοι πήραν εκδίκηση, γυρνούν οι ψυχές τους τις νύχτες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, σαν αδέσποτα σκυλιά, ψάχνοντας για γαλήνη. Τελικά, με την εκδίκησή τους, δεν ήρθε η λύτρωση που περίμεναν. Ήρθαν, όμως, οι τύψεις, οι ενοχές, η ντροπή. Στοιχειά οι αναμνήσεις, αξέχαστες, αξεπέραστες, δηλώνουν γονατιστές μετάνοια, παρακαλώντας τον χρόνο να γυρίσει πίσω. Και όχι μόνον ο χρόνος πίσω δεν γύρισε, μα η πίκρα που πήγαν να σκοτώσουν, ακόμα ζει, ακόμα τούς τρώει τα σωθικά.

Σε απάτησαν, σε εξαπάτησαν, σε πλήγωσαν, σε κορόιδεψαν, σου κλέψανε τη ζωή, το χαμόγελο, τα σχέδια, τα όνειρα. Τόσα ανείπωτα συναισθήματα, τόσες ανείπωτες λέξεις, σε κατακλύζουν, σού φυτεύουν τη σκέψη να γίνεις εσύ ο τιμωρός. Ο θυμός και η θλίψη που νιώθεις και σε βάζουν στο φάσμα της εκδίκησης, γεμίζουν την ύπαρξή σου με τοξική ενέργεια, τόση που σου θολώνει το μυαλό και την λογική, τόση που θα σε οδηγήσει να κάνεις πράγματα για τα οποία θα μετανιώσεις. Όμως, τον ρόλο του τιμωρού, μπορεί να τον παίξει πολύ καλύτερα από εσένα η ίδια η ζωή, γιατί έρχεται μια στιγμή, που ξεκινά και μοιράζει τα χαστούκια της εκεί που πρέπει. Χαστούκια θορυβώδη, κινηματογραφικά. Χαστούκια που έρχονται να πάρουν εκδίκηση για σένα. Κι εσύ, παρατηρείς από απόσταση τη δικαίωσή σου. Σιωπηλά, με αξιοπρέπεια και αυτοσυγκράτηση.

Καύσιμό σου για να συνεχίσεις και να οπλιστείς με δύναμη, φάρμακο για τις πληγές σου, άσε να είναι η θέλησή σου να μεταμορφωθείς στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Ο άνθρωπος που σε πλήγωσε είναι το πυροτέχνημα που θα πετάξει εσένα ψηλά, σε ένα νέο σύμπαν, πιο διδακτικό και ξεκάθαρο και εκείνον σε μια φυλακή, καταδικασμένο, αλυσοδεμένο από τις επιλογές του.

Ο Κομφούκιος είπε πως αν θέλεις να εκδικηθείς κάποιον, σκάψε δύο τάφους. Όχι, εσύ δεν θα θαφτείς. Εσύ θα προχωρήσεις, εσύ θα μεταμορφωθείς. Θα λάβεις το φως της εμπειρίας, που θα πλημμυρίσει τόσο πολύ την ψυχή σου, ώστε να ξεχειλίσει από τα μάτια σου. Το οφείλεις σε εσένα, στις εμπειρίες σου και σε όσα πέρασες, να μπορέσεις να γίνεις αλχημιστής: "Ευχαριστώ εσένα που με τσάκισες. Ευχαριστώ εσένα που με σακάτεψες. Εσένα που με έσπασες σε χίλια κομμάτια και μέσα από αυτές τις ρωγμές θα μπει φως. Και αυτό το φως, θα με βοηθήσει να αναγνωρίσω επιτέλους την αληθινή μου αξία". Αυτή είναι εκδίκηση, γεμάτη από αλχημιστική ευγνωμοσύνη και εξελικτική διάθεση, που μπορεί να φαντάζει δύσκολο, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο να γίνει. Προχώρα μπροστα, με ασπίδα το χαμόγελό σου κι ας έχεις στην πλάτη σου μαχαίρια καρφωμένα. Όταν καθίσεις αναπαυτικά και δεις αυτούς που σε κατέστρεψαν, να αυτοκαταστρέφονται, θα δεις αυτά τα μαχαίρια να πέφτουν ένα ένα στο πάτωμα. Στο ίδιο πάτωμα που πατάς πιο σίγουρα από κάθε άλλη φορά.