«Το σχολείο δεν είναι απλώς ένα ξεκίνημα — είναι ένα κάλεσμα. Να σταθούμε, να αναρωτηθούμε, να προχωρήσουμε μαζί.»
Μήνυμα Κ. Σπυριδάκη για την Έναρξη της Σχολικής Χρονιάς
«Το σχολείο δεν είναι απλώς ένα ξεκίνημα — είναι ένα κάλεσμα. Να σταθούμε, να αναρωτηθούμε, να προχωρήσουμε μαζί.»
Μια νέα σχολική χρονιά ανοίγεται μπροστά μας. Όχι από την αρχή — αλλά από λίγο πιο ψηλά. Με τις εμπειρίες των προηγούμενων χρόνων και την ελπίδα για κάτι πιο ουσιαστικό. Το σχολείο δεν είναι απλώς προετοιμασία για τις πανελλήνιες. Δεν είναι ένας σταθμός όπου μετριέται η αξία των παιδιών με βαθμούς, ούτε των εκπαιδευτικών με στατιστικά. Είναι ένας ζωντανός χώρος — με φωνές, βλέμματα, σχέσεις. Είναι το πρώτο μέρος όπου το παιδί δοκιμάζει τη θέση του στον κόσμο. Όμως τα τελευταία χρόνια, περνάμε από την Παιδεία στην κατάρτιση. Από την καλλιέργεια της σκέψης στην προετοιμασία για την «αγορά». Από τη βαθύτερη μόρφωση — στην εκμάθηση δεξιοτήτων. Ξεχάσαμε πως άλλο η εκπαίδευση, άλλο η μόρφωση, άλλο η παιδεία. Και πως όλα είναι απαραίτητα, αλλά όχι ισοδύναμα.
Η εκπαίδευση σε μαθαίνει να κάνεις. Η κατάρτιση σε μαθαίνει να εκτελείς. Η μόρφωση σε βοηθά να σκεφτείς. Και η παιδεία σε διαμορφώνει ως άνθρωπο.
Κι αν θέλουμε ένα σχολείο που να βλέπει τον μαθητή ολόκληρο —όχι μόνο ως υποψήφιο εργαζόμενο ή εξεταζόμενο —πρέπει να παλέψουμε για μια παιδεία που μορφώνει, που εμπνέει, που συγκινεί.
Ξέρουμε ότι το εκπαιδευτικό σύστημα συχνά δεν βοηθά. Ότι ξεκινάμε με ελλείψεις, με πίεση, με ανισότητες.
Ότι τα παιδιά μας συχνά δεν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στην ύλη. Ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές παλεύουν με λιγότερα μέσα και περισσότερες απαιτήσεις.
Και μέσα σε όλα αυτά, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε εκείνα τα παιδιά που μαθαίνουν αλλιώς — αλλά μαθαίνουν. Τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, με αναπηρίες, με νευροαναπτυξιακές ιδιαιτερότητες. Που συχνά τους ζητάμε να χωρέσουν σε ένα σύστημα που δεν σχεδιάστηκε για εκείνα. Που αγωνίζονται καθημερινά για να ακουστούν, να κατανοηθούν, να συμμετέχουν ισότιμα.
Το σχολείο δεν είναι δίκαιο, αν δεν είναι δίκαιο για όλους. Δεν είναι δημοκρατικό, αν δεν στηρίζει εκείνον που μένει πίσω. Δεν είναι ζωντανό, αν δεν βλέπει την κάθε μοναδικότητα ως πλούτο — όχι ως πρόβλημα.
Γι’ αυτό και φέτος, ας είμαστε πιο προσεκτικοί με τα λόγια μας. Πιο γενναιόδωροι με την κατανόηση. Πιο σταθεροί στη διεκδίκηση. Για ένα σχολείο που δεν μετρά μόνο επιδόσεις, αλλά και βήματα, χαμόγελα, προσπάθεια, πρόοδο.
Αυτή τη χρονιά ας μη μετρήσουμε μόνο την ύλη που "βγήκε", αλλά και την εμπιστοσύνη που χτίστηκε. Ας μιλήσουμε ανοιχτά για τα λάθη του συστήματος, χωρίς να ξεχάσουμε ότι το σχολείο χτίζεται κάθε μέρα από ανθρώπους. Από μαθητές που τολμούν να ρωτήσουν, και από εκπαιδευτικούς που επιμένουν να νοιάζονται.
Γιατί η παιδεία δεν είναι προνόμιο. Είναι δικαίωμα. Και το ταξίδι της μάθησης δεν έχει μόνο έναν προορισμό...Είναι μια διαδρομή γεμάτη πρόσωπα, σιωπές, λέξεις, και μικρές νίκες που δεν καταγράφονται σε βαθμολόγια.
Καλή σχολική χρονιά σε όλους!
Με τόλμη, καθαρή καρδιά και τη βεβαιότητα πως όταν το σχολείο μοιάζει με κοινότητα, όπου μαθαίνουμε να λειτουργούμε με βάση το "εμείς", τότε το μέλλον γίνεται λίγο πιο δίκαιο και σίγουρα πολύ πιο ανθρώπινο.
